Wij ontfermen ons over de Syrische weeskinderen in Hatay

5 Aralık 2016

De vereniging Hasene steunt op reguliere basis duizenden weeskinderen over heel de wereld. Hiervan bevinden zich 280 weeskinderen in Turkije en zijn het Syrische weeskinderen. De Syrische oorlog houdt ondertussen al 6 jaar aan maar de pijn is nog niet opgehouden, de oorlog is niet voorbij. We vernemen nog dagelijks het overlijden van onschuldige mensen. Turkije huisvest 3 miljoen Syrische vluchtelingen. Onder deze vluchtelingen bevinden zich heel wat weeskinderen.

Zij heten Ibrahim, Faruk, Fatma, Muhammet, Sena, Isra, Ahmet en zoveel meer. Hun gemeenschappelijk punt is dat ze allemaal wees zijn. Wij zijn samengekomen met de weeskinderen in de gemeenten Reyhanli, Yayladagi en Kirikhan van Hatay en hebben hen hun geld bezorgd. Daarnaast werden er foto’s genomen om toe te voegen in hun dossiers die aan hun voogden zullen bezorgd worden.

De vicevoorzitter van Hasene, filiaal Turkije, Omer Söyleyenoğlu volgt de werkzaamheden op en licht toe:

“Wij zijn samengekomen met onze weeskinderen en hun naasten. Van het gezicht van de kinderen kan worden afgeleid dat zij wees zijn. De situatie is niet rooskleurig. Het verdriet is duidelijk waarneembaar. Zelfs hun glimlach weerspiegelt onbehagen, verdriet en kalmte. Wij trachten hen gelukkig te maken, wij aaien over hun wangen en hun hoofd, zij glimlachen wel maar in hun glimlachen is het onbehagen te zien. De jongste wees hier is 3,5 maanden oud.”

In Cyprus bekeken, in Kirikhan leren kennen

Söyleyenoglu vertelde ons een interessant voorval die hij meemaakte tijdens een andere bijeenkomst met weeskinderen in Kirikhan: “Wij waren in Kirikhan om onze weeskinderen hun geld te bezorgen. Toen we gingen vertrekken nadat alles was afgehandeld kwam een kind van 8 à 9 jaar oud naar ons toe. ‘Ik ken u, broer’ zij hij en vertelde verder: ‘U bent Hasene’. Eerst was ik verrast. ‘Van waar kent dit kind ons’ dacht ik. Het kind zij dat hij in Cyprus leefde en op vakantie was in zijn geboortedorp Kirikhan. Hij zei dat hij naar ons toekwam omdat hij wou kennismaken. Ik vroeg hem vanwaar hij ons kende. ‘Ik heb u op televisie gezien. Een tekenfilm. Ik heb de vrachtwagens in uw films gezien. Dat was uw laatste film. Ik ken ook uw andere films.’ Nadat hij ons dit vertelde was ik zeer gelukkig omdat wij in een klein hart mooie sporen hadden achtergelaten.”

Yusuf Yilmaz verzorgt de opnames van de werkzaamheden en vertelde ons het volgende:

“U ziet de slachtoffers van de oorlog, de behoeftige, de moeders, de vaders, de kinderen op televisie maar er persoonlijk bij zijn is heel anders. Wanneer u weeskinderen aanziet, begrijpt u de ernst van de situatie. U tracht hen te doen glimlachen; maar het kind is ofwel het lachen verleerd of heeft er geen zin meer in. Dit is wat ik heb waargenomen tijdens het nemen van foto’s. Ik krijg niet het beeld van de kinderen dat ik normaal van kinderen van dezelfde leeftijd zou moeten krijgen. Dit was een interessant voorval om een beeld te vormen van de sporen die de oorlog achterlaat op kinderen. De situatie van deze kinderen maakt een mens verdrietig. U wenst dat hun vaders bij hen hadden kunnen zijn.

Aan de andere kant zijn er godzijdank naasten die zich over hen ontfermen en hen steunen. Maar wij weten en zien op het nieuws dat er nog kinderen zijn die een dergelijke steun niet hebben. Toch maakt het ons gelukkig dat er mensen zijn die ondanks alles zich over deze kinderen ontfermen. Het is belangrijk dat dergelijke hulp wordt geboden zonder hen te beschamen. Wij zijn enkel en alleen tussenpersonen. Het zijn de donateurs die geven, wij bezorgen ze alleen maar. Omdat de moeders en naasten van de weeskinderen weten dat wij enkel tussenpersonen zijn, voelen zij zich niet gedwee wanneer zij het geld ontvangen.”